An overdose of solitude imposed by the lockdown puts the human mind through different perspectives. Solitude makes the mind more observant than ever before. Restrictions on movement will only apply to the body while imagination has a free run. I would very much love to cuddle the puppy dog from this poem in Tamil penned by Karkuzhali:
ஒற்றை அறைகொண்ட இந்த வீட்டின்
ஒற்றைக் கண்ணாடியில்
எத்தனை முறை பார்த்தாலும் தெரிவது
இந்த ஒற்றை முகம் மட்டுமே.
வீடு அண்டிக் கிடப்பதில்
ஒற்றைத் தலைவலியும் கூடவே
தீராத சலிப்பும்.
ஒற்றைக் கண்ணடித்துத்
துடிக்கும் குழல்விளக்கு
மேகம் மறைத்த நிலவாய்க் கசிகிறது.
ஒற்றைக் காலில் தட்டாமாலை சுற்றியபடி
வெப்பக் காற்றை
அள்ளித் தெளிக்கிறது மின்விசிறி.
எஞ்சியிருக்கும் ஒற்றைத் தாளில்
ஒரே கோட்டில் வரைந்த
நாய்க் குட்டியொன்று
கீழிறங்கி வந்து காலைச் சுற்றுகிறது.
கண்ணாடியில் பிரதிபலிக்கும்
இந்த முகத்தின்மீது
வண்ணப் பந்தொன்றை வரைந்ததும்
தரையில் உருண்டோடுகிறேன்;
முத்த வரும்
அந்த ஒற்றை நாய்க்குட்டியின்
முகத்தைப் பார்த்தபடி.
#கார்குழலி 31.08.2020
Whatever number of times
looked into the single mirror
in this house with a single room,
only this single face is seen.
There is migraine because
the house is stuffy
alongwith endless frustration.
The tube light blinks
and winks one eye
and seeps like the Moon
covered by clouds.
Spinning about
on one leg,
the electric fan
sprays warm air.
A puppy dog
drawn in a single line
on the single sheet leftover
gets down and goes
around the feet.
When a coloured ball
is drawn
on this face
reflected in the mirror,
I roll off on the floor
looking at the face
of that single puppy dog
coming to plant a kiss.
~Sri 1001 :: 01092020 :: Noida
(Translation by Sri N Srivatsa)
